Pięćdziesiąt stron. Jedynie. Ot, wydawałoby się, książeczka do poczytanie przed snem. Jednak wielokrotnie przekonaliśmy się o tym, że nie najważniejsza jest ilość, a jakość. Tak jest i tym razem. Sergiusz Torwan - autor, który stworzył zbiór opowieści o ludziach. O nas samych. Euforia, powściągliwość, radość, smutek, zaduma... Czy można to wszystko zebrać i zamieścić na kilkudziesięciu stronach? Tak. Dowodem są "Portrety ze słów". Polecamy.

"Mam osobowość i nie jestem inna" – podkreśla Ginny Selvaggio. Jej kołem ratunkowym jest Księga Normalności i gotowanie. Są jeszcze dwa niezbędne rekwizyty: buty taty i szafa. I ogromna siła woli, żeby nie dać się wykluczyć z kręgu "ludzi normalnych".

Wydawnictwa "nie wyrastają" nam jak grzyby po deszczu - ciężkie czasy dla branży. Czasami jednak rodzą się takie, o których warto pisać. Taki jest Bukowy Las. Wydawnictwo proponuje słodko-gorzką powieść o poszukiwaniu normalności i prawdziwego smaku życia. Tytuł? "Kuchnia duchów". Autorstwa Jael McHenry. Jamie Ford (jego debiut był na liście bestsellerów "New York Timesa") powiedział: "Weź szczyptę magii, odbrobinę smutku, dużą porcję liryzmu, a będziesz mieć Kuchnie duchów, zachwycającą opowieść o utracie bliskich i cichym odkupieniu. Wspaniała!". Zachęcamy. A na marginesie - recenzja książki niebawem na naszych łamach. Premiera 22 lutego.

Coś przerażającego jest w tej okładce... Fragment, który zaraz podam również jest przerażający - "Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?". I jeszcze ta wypowiedź holenderskiego pisarza Joosta Zwagermana: - Określenia "przejmujący" i "rozdzierający serce" są niewystarczające. "Cień mojego dziecka" wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce; nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić. To wszystko mnie przeraża i jednocześnie każe pożądać każdego słowa... P.F. Thomése.

W mojej głowie zaczęły się rodzić upiorne wizje muzeum, w którym trzymano by osoby odbiegające od obowiązującego kanonu piękna – na wózkach, bez nóg, z wodogłowiem. W tym bestiarium widziałem też siebie, ale nie w roli eksponatu, tylko zwiedzającego. (…) te osoby zostały zamknięte w gablotach i wystawione na widok publiczny na własne życzenie, aby dowieść społeczeństwu, że niczego się nie wstydzą. Michał Dąbrowski, "Dłoń" - krótko i na temat. Książka z serii "Zbliżenia", w której ukazały się między innymi: "Milczenie", "Dziecko z chmur", "Opowieść ojca", "Domowy poradnik umierania".

Ból, strach, cierpienie, śmierć. Towarzyszą życiu i niestety nie da się uniknąć tego wszystkiego. Można zminimalizować, można, nigdy jednak nie zniknie bezpowrotnie. Co nieuniknione to nieuniknione. Co ostateczne to ostateczne. Szymon Hołownia przeprowadził kilka wywiadów z ludźmi, którzy tego doświadczyli (tylko jeden zawarty w książce nie był nigdzie wcześniej publikowany). Spodziewałam się wszystkiego, co przeczytaliście powyżej. A jednak…